بانوي هميشه مادرشوهر

خبرگزاري آريا - وقتي قرار است از مجموعه‌اي صحبت شود که 30 سال پيش ساخته شده و روي آنتن رفته است، واژه‌ها رنگي غمناک به خود مي‌گيرند. با يادآوري هر خاطره، دريغ و حسرت براي روزگاري که رفته و زمانه‌اي که طي شده است، مي‌خوريم و حسرتي دوچندان نسبت به جاي خالي بازيگراني که از قاب صحنه زندگي پر کشيده‌اند، وجودمان را پر مي‌کند.
«آئينه» هم از آن دست مجموعه‌هايي است که حالا شماري از بازيگرانش از ميانمان رفته‌اند و تصوير پريده و خاک‌گرفته‌اي از آنها به جا مانده است. آئينه بيش از هر چيز برايمان يادآور مهين شهابي است. بانوي بازيگري که بانام اصلي مهين نيک‌طبع، سال 1315 در تهران به دنيا آمد. از همان روزگار نوجواني شيفته نمايش و بازيگري شد و در تئاترها و فيلم‌هاي سينمايي مختلفي ايفاي نقش کرد. با اين حال آنچه بيش از هر چيز از شهابي در خاطر مخاطبان مانده، بازي او در مجموعه‌هاي تلويزيوني چون همين آئينه، مثل‌آباد و بازم مدرسه‌ام دير شد، است. شايد بتوان اين‌طور گفت وجه تمايز اصلي بازي شهابي در مقايسه با ديگر بازيگران زن آن سال‌ها، جنس متفاوت نقش‌هايي بود که او ترسيم مي‌کرد. در روزگار وفور مادرهاي مهربان سينمايي و تلويزيوني، شهابي شمايل زناني سختگير را داشت که اگر عطوفتي هم داشته باشند، در انتهاي قلبشان پنهان است و آنچه در ظاهر از آنها ديده مي‌شود، فقط سيمايي سخت و سنگي و زباني نه‌چندان مهربان است. شهابي در اپيزودهاي مختلف مجموعه آئينه چنين تصويري داشت و مادري بود که گرچه براي فرزندانش دلسوزي مي‌کرد، اما دلسوزي‌هايش عموما ره به بيراهه مي‌بردند و سبب‌ساز شر مي‌شدند.
اين بانوي سرسخت، بازيگري‌اش را در سال‌هاي بعد هم ادامه داد و آخرين نقشش قرار بود در مجموعه «وضعيت سفيد» باشد؛ اما دست تقدير هنر نمايي‌اش را نصفه و نيمه گذاشت و آخرين تصوير او در قاب تلويزيون، از اجبار به بازيگر ديگري سپرده شد.
مهين شهابي، اول شهريور 1389 از دنيا رفت.
زهرا غفاري