اشتباهات ونتورا و ذخیره ناچیز بازیکن بلای جان آتزوری

شاید از قبل رخ دادن چنین اتفاقی برای ایتالیا مقدر شده بود.

به گزارش ایلنا، حذف‌های پی‌در‌پی در مراحل گروهی جام‌های جهانی 2010 و 2014 و روی کار آمدن سرمربی که بزرگترین افتخارش در 41 سال دوران مربیگری‌اش آوردن تیمش از سری C به سری B در سال 1996 بوده، علایمی بودند که هشدار چنین روزی را می‌دادند اما برگزاری یک جام جهانی بدون ایتالیایی که 4 بار قهرمان این رقابت‌ها و دو بار هم نایب قهرمانش شده است، هنوز هم مثل یک شوک است.

این یکی از آن واقعیت‌هایی است که هفته‌ها و ماه‌ها طول خواهد کشید تا قابل پذیرش شود. نرسیدن هلند به جام جهانی 2018 هم برای رمانتیک‌های فوتبالی یک ضربه احساسی بزرگ بود. بعدش هم آمریکا نتوانست از کونکاکاف صعود کند و مردان بروس آره‌نا در منطقه‌ای که رقابت همیشه میان آنها و مکزیک بود، مغلوب تیم‌هایی مانند پاناما، کاستاریکا و هندوراس شدند. شیلی هم که بعد از دو قهرمانی متوالی در کوپا آمریکا نتوانست به جام جهانی راه پیدا کند دیگر غایب بزرگی است که می‌توان به آن اشاره کرد. قهرمان آفریقا؛ کامرون را هم باید به فهرست این تیم‌ها اضافه کرد، همینطور قهرمان دوره قبلی جام ملت‌ها؛ ساحل عاج.

با این‌ حال وقتی صحبت از ابر قدرت‌های فوتبالی که نتوانسته‌اند به جام جهانی 2018 راه پیدا کنند به میان آید، هیچ کس نمی‌تواند ادعا کند که از ایتالیا بزرگتر است و وقتی که جام جهانی تمام شده باشد، تمام توجهات دوباره به رم، میلان و تورین معطوف خواهد شد تا از این بابت که ناکامی آتزوری در صعود به تورنمنتی بزرگ دوباره هرگز تکرار نخواهد شد، اطمینان حاصل شود. 60 سال از آخرین باری که ایتالیا در رسیدن به جام جهانی ناکام می‌ماند گذشته اما این اتفاق با ناکامی آتزوری برای به ثمر رساندن حتی یک گل در مجموع دو بازی‌اش برابر سوئد در پلی‌آف تکرار شد. بله در ایتالیا خیلی‌ها این ناکامی را به همگروه شدن کشورشان با اسپانیا در حالی که تیم‌هایی مانند سوییس، بلژیک و انگلیس در گروه‌های آسان‌تر قرار گرفتند و راه‌شان برای صعود به جام جهانی هموار شد ربط می‌دهند اما در قرعه‌کشی شانس حرف اول را می‌زند و سرنوشت ایتالیا در دستان خودش بود و در سقوطش هم خودش مقصر بود.

رییس فدراسیون فوتبال ایتالیا قبل از بازی گفت اگر تیم ملی کشورش به جام جهانی نرود چیزی شبیه آخرالزمان فرا می‌رسد اما حالا این اتفاق رخ داده است و شاید انتصاب جامپیرو ونتورا به‌عنوان جانشین آنتونیو کونته بعد از یورو 2016 این فرآیند را سرعت بخشید. برای کشوری که هر چه کم داشته باشد، سرمربیان کارکشته و ماهر کم ندارد، انتصاب ونتورا یک تصمیم عجیب بود.

در سن 67 سالگی، ونتورا بعد از 5 سال هدایت تورینو سرمربی تیم ملی ایتالیا شد چون با ثبات بخشیدن به تورینو و بردن این تیم به لیگ اروپا توانسته بود نظر مسوولان فدراسیون را جلب کند. ونتورا اما هیچ افتخار بزرگی کسب نکرده بود که انتصابش را به‌عنوان یک گزینه شایسته برای هدایت آتزوری توجیه کند بخصوص در جایی که گزینه‌هایی مانند کارلو آنچلوتی، کلودیو رانیری و روبرتو مانچینی که خودش با زبان بی‌زبانی گفته بود دوست دارد سرمربی آتزوری شود، حضور داشتند. با این حال هر توجیهی که سپردن سکان هدایت تیم ملی به ونتورا داشت، انتصاب او فاجعه‌آمیز بود و فاجعه‌آمیزتر به نظر می‌رسید زمانی که به انتخاب مهره‌های ترکیب اصلی‌اش و تاکتیک‌های او نگاه کنیم که نه تنها صدای هواداران بلکه صدای بازیکنانش را هم درآورد و بارزترینش هم در همین پلی‌آف بود که با وجود شکست یک بر صفر در بازی رفت در خانه سوئد و غیبت مارکو وراتی به دلیل محرومیت، او سه مهره هجومی‌اش، اندره‌آ بلووتی، استفان الشعراوی و لورنزو اینسینیه را روی نیمکت نشاند، سه بازیکنی که حداقل دو نفرشان در این فصل فوق‌العاده کار کرده‌اند. سوت پایان بازی برگشت در سن‌سیرو بدترین صدایی بود که در 60 سال اخیر به گوش هواداران آتزوری رسید اما مطمئناً این سوت آغاز برنامه‌هایی خواهد بود تا فاجعه‌ای که برای دومین تیم پرافتخار جام جهانی رخ داد دوباره هرگز تکرار نشود.

منبع: سایت ESPN/ مارک اوگدن